Koń Maści izabelowatej

Koń Maści Karej

Maść Siwa - przedstawiona na Koniu Czystej Krwi Arabskiej

Maść Gniada - Przedstawiona na Koniu Czystej Krwi Arabskiej

Maść Skarogniada - przdstawiony na Koniu Szlachetnej Półkrwi .

Maść Tarantowata - Wlkp

Maść Myszowata - Konik Polsski

Maść Szronkowata - Wlkp

Maść Kasztanowata - Arab

Tinker

Budowa, pokrój, eksterier

Tinker - rasa koni ogólnoużytkowych, o atrakcyjnym srokatym umaszczeniu. Rasa ta nie jest wyrównana w typie. Głowa najczęściej duża, o lekko garbonosym profilu i długich uszach. Szyja mocna. Łopatki szerokie, długie, często ustawione stromo. Kłąb słabo zaznaczony. Kłoda szeroka, beczkowata. Zad mocny, szeroki, często rozłupany, lekko ścięty. Solidne kończyny o krótkich pęcinach i dużych kopytach Obfite szczotki pęcinowe. Bujna grzywa i obfite owłosienie ogona. Chody wytrwałe o wysokiej akcji.

Użytkowość, temperament

Kuce Tinker wykazują często predyspozycje do wydajnego galopu i skoków przez przeszkody. Są mało wymagające, ciekawskie (możemy być pewni, że wchodząc na pastwisko, któryś z koni będzie się o nas ocierał, lub zaglądał nam do torby), niepłochliwe.

Są to niezawodne konie do użytkowania zaprzęgowego i wierzchowego. Umaszczenie prawie wyłącznie srokate.

Wysokość w kłębie 135 - 150 cm.

 

 

Koń andaluzyjski jedna z rasy koni gorącokrwistych, a jednocześnie jedna z najsławniejszych ras z Hiszpanii. Koń andaluzyjski pochodzi z półwyspu Iberyjskiego i rozpowszechnił się po całej Europie. //if (window.showTocToggle) { var tocShowText = "pokaż"; var tocHideText = "ukryj"; showTocToggle(); } //

 

Wygląd

Jest to koń średniej wielkości z wysoko osadzoną szyją, o prostym profilu głowy i często pofalowanej grzywie i włosach ogona. Szyja jest zwykle dość gruba, ładnie łukowato wygięta, zgrabnie osadzona na dobrych, skośnie opadających łopatkach. Koń ma głowę o prostym lub lekko wypukłym profilu, z szerokim czołem i dużymi oczyma. Klatka piersiowa jest szeroka i głęboka, kłoda owalna, grzbiet zwarty oraz krótki, a zad dobrze umięśniony, z nisko osadzonym grubym ogonem. Koń posiada dobrą prezencję i taka samą akcje, w której zawiera ruch z wysokim unoszeniem kończyn, używany podczas parad, nazywany paso de andatura.

 

Charakter

Jest to koń spokojny i cierpliwy, łagodny i inteligentny o wyrównanym temperamencie, bardzo mocno przywiązujący się do człowieka, doskonały do jazdy w siodle. Był używany podczas Korridy.

 

Umaszczenie

Najczęściej występuje maść siwa, ale także gniada, kara, izabelowata, kasztanowata i dereszowata. Spotykane są też konie kasztanowate i derszowate. Wzrost waha się od 150 do 160 cm.

 

Nazwa

Oficjalna nazwa andaluzów brzmi Pura Raza Espa?ola co oznacza "czysta rasa hiszpańska". W XVI-XVIII wieku konie tej rasy nazywano Dzianetami. Skrót od pełnej nazwy to P.R.E.. Obecnie hodowane głównie w regionie Jerez de la Frontera, gdzie od roku 1973 znajduje się siedziba Królewsko-Andaluzyjskiej Szkoły Jazdy.^{[potrzebne źródło]} Szkolenia skierowane są przede wszystkim na klasyczne ujeżdżenie, do którego konie te są szczególnie przydatne. Dzięki ich imponującemu wyglądowi i dumnej postawie są wykorzystywane od wieków na corridach i podczas parad hiszpańskich świąt narodowych. Są silne.

Rasy jak alter real, lusitano, peninsula, zapatero i andaluzyjska mogą być określane wspólnym mianem koni iberyjskich, gdyż tak naprawdę są one ze sobą blisko skoligacone i prezentują podobne charakterystyki.

W Europie cechy andaluzyjczyka obserwuje się u koni holsztyńskich, fryderyksborskich, kladrubskich, lipicańskich, fryzyjskich, oldenburgów, hackneyów, starych koni normańskich i kłusaków orłowskich, a w Ameryce u Quarter Horse'a oraz Criollo.

 

 

Koń kladrubski najstarsza czeska rasa koni domowych.

 

Historia

Rasa hodowana była w stadninieKladruby nad Elbą, utworzonej w 1572 roku przez cesarza Maksymiliana II na bazie koni andaluzyjskich^[1]. Po pewnym czasie pulę genów poszerzono o konie neapolitańskie oraz spokrewnione z końmi lipicańskimi. Początkowo hodowano konie różnej maści, w tym palomino, myszate i gniade, ale powoli hodowlę ograniczono do dwóch maści, które obecnie są jedynymi dopuszczalnymi ? karej oraz siwej. Najstarsze archiwa stadniny spłonęły ? za oficjalnych protoplastów siwych kladrubów uważa się ogiera Generała, urodzonego w 1787 roku w Kopcanach, oraz ogiera Pepoli, urodzonego w 1764. Antenatem linii siwej jest najprawdopodobniej, urodzony w 1799, ogier Sacramoso.

Wygląd

Kladrub jest jednym z najcięższych koni gorącokrwistych. Jest blisko spokrewniony z lipcanderem, z którym ma wspólnych przodków, choć jest od niego masywniejszy. Ma 175-180 cm w kłębie, obwód klatki piersiowej wynosi ok. 205 cm, obwód napięcia 22-23 cm, a masa ciała ponad 700 kg. Głowa jest ciężka, o typowym garbonosym profilu, oczy duże i wyraziste, szyja długa, wdzięcznie noszona, szeroka i mocna, grzbiet dość długi i miękki, zad mocny, często lekko spadzisty. Kończyny są silne, pęciny krótkie, niekiedy dość skośne, kopyta kształtne.

Powszechnie uważa się, że kladruby maści siwej są znacznie mocniejsze i lepiej prezentujące się. Potomkowie linii karej prawie w całości wyginęli podczas II wojny światowej.

Charakter i użytkowanie

Jedną z charakterystycznych cech tego konia jest jego paradny, wysoki stęp. Jest to mocny, płodny, długowieczny koń łatwy w ujeżdżaniu. Dość późno osiąga dojrzałość, a żywotność i wytrzymałość zachowuje do późnego wieku. Konie te nie są trudne w ujeżdżaniu i szybko się uczą. Rozwijając tę rasę próbowano uzyskać ciężkie konie karetowe dla dworu cesarskiego. Kladrub nadaje się do ciężkich zaprzęgów i pod siodło, ale nie sprawdził się jako wierzchowiec kirasjerów. Obecnie rasa traktowana jest jako zabytek narodowy.

 

 

 

Folbluty konie pełnej krwi angielskiej. Powstały z krzyżówki koni pełnej krwi arabskiej i koni ahałtekińskich (Akhal-Teke).

Pierwsze konie pełnej krwi angielskiej jak sama nazwa wskazuje zostały wyhodowane na ziemiach królestwa Anglii w XVI wieku. Powstały one z najdoskonalszych osobników ras składowych, o idealnej budowie, ruchu oraz rodowodzie. Takie konie wyhodowano m.in. w Królewskich stadninach (England Royal Studs).

Angielskie konie pełnej krwi osiągają wysokość w kłębie 158-170 cm, odznaczają się długą szyją, długim, wysokim kłębem, długim zadem, ukośnie ustawionymi długimi łopatkami i długimi kończynami, posiadają szybką przemianę materii i duży temperament. Umaszczenie głównie gniade lub kasztanowate, siwe i kare rzadziej spotykane. Angielskie konie pełnej krwi używane są do poprawiania innych ras koni, przyczyniły się także do powstania szeregu nowych ras.

Folbluty są to konie niemal stworzone do wyścigów. Posiadają doskonałe kwalifikacje. Pozostawiają po sobie bardzo dobre potomstwo. Dla tego u koni, które osiągały bardzo dobre rezultaty niezbędny jest rodowód.
Tylko ta rasa koni potrafi przebiec 1000 metrów w czasie poniżej minuty. Rekord świata to 53 sekundy, przy czym koń rekordzista rozwiną zdumiewającą prędkość 76 kilometrów na godzinę?

Angliki są bardzo wszechstronne. Wystawia się je w skokach, ujeżdżeniu, powożeniu, wkkw itd. We wszystkich dyscyplinach osiągają wysokie wyniki.
W Polsce hodowla Angielskich koni pełnej krwi w czystości rasy prowadzona jest od połowy XIX w., Obecnie w stadninach w Kozienicach i w Mosznej.
Najsłynniejsze konie pełnej krwi angielskiej [folbluty] to:
Matcham, Herod, Exlips i pięćdziesiąt klaczy z królewskich stadnin.

Pochodzenie: Wielka Brytania
Wysokość w kłębie: 150 - 160 cm
Umaszczenie: gniade, skarogniade, kare
Pokrój: mała głowa, zwarty tułów (kłoda), wysoko osadzona szyja
Charakter: żywy temperament, czujny
Użytkowanie: pokazy, wystawy, lekkie zaprzęgi, skoki przez przeszkody

Koń angloarabski );*